πώς να απελευθερωθούμε από το “δράμα” στη ζωή μας …

 

Η λέξη «δράμα» προέρχεται από το ρήμα δράω-ω, επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από αναπαράσταση των πράξεων που περιγράφει (σε αντιδιαστολή με το έπος και τη λυρική ποίηση).

Το δράμα είναι δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος και έχει τρία είδη την κωμωδία, την τραγωδία και το σατυρικό δράμα είναι λοιπόν τα δρώμενα της καθημερινότητας και της φιλοσοφίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, με ύμνους, γιορτές, μιμητικές κινήσεις, τραγούδι χορό αλλά και αγώνες.

Στην νέα ελληνική γλώσσα όμως σημαίνει κάποιο δυσάρεστο γεγονός ή ανεπιθύμητη κατάσταση και έτσι δυστυχώς έχει καταγραφεί στην συνείδηση μας. Εμείς εδώ με αυτό το δράμα θα ασχοληθούμε, αφού πρώτα τακτοποιήσουμε την αρχική του σημασία.


Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει μεγάλες ή μικρές δυσάρεστες καταστάσεις. Γεγονότα που έχουν φέρει εμπόδια, δυσκολίες, θλίψη και τραύματα στη ζωή μας… άλλες φορές με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο την κάνουν ενδιαφέρον και εμάς πρωταγωνιστές, «drama Queen» και άλλες φορές πάλι μας κάνουν σημαντικούς και δυνατούς, μας δίνουν αξία κ.τ.λ. Έτσι λοιπόν έχοντας κάθε φορά να λέμε και κάτι αρνητικό, συλλέγουμε πολλές φορές τον θαυμασμό, την συμπόνια, ή και την αγάπη των άλλων… και πόσες άλλες διαστρεβλωμένες εξυπηρετήσεις!

Να χαμε να λέγαμε!

Ταινίες, τραγούδια, έρωτες, φιλίες, οικογενειακοί δεσμοί, ποιήματα, βιβλία, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές εξελίξεις έχουν βασιστεί σε δράματα και πόνο!

Τελικά μπορούμε να ζήσουμε χωρίς πόνο;

Η κόρη μου κάποια στιγμή μου είπε πως ένας από τους λόγους που επιλέγει να ασχοληθεί με την Τέχνη (Χορό, Θέατρο κ.α.) είναι το γεγονός, πως της δίνεται η ευκαιρία να υποδυθεί ρόλους, που περιέχουν πόνο και δράμα μέσα σε αυτούς τους χώρους - χρόνους, ώστε να ζήσει μια όμορφη, ισορροπημένη και ευτυχισμένη ζωή στην πραγματικότητα της…

Και όλο αυτό με βάζει σε σκέψεις… μήπως έχουμε τρόπους να τοποθετούμε σε κάποιον χρόνο και χώρο μέσα στη ζωή μας τον πόνο και το δράμα;

Σίγουρα δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι ηθοποιοί. Αλλά πιστεύω ακράδαντα πως μπορούμε να βρούμε τρόπους! Συγκεκριμένα η Σοφία πολύ έξυπνα τι κάνει; Χώρο για όλα! Με ανώδυνο τρόπο! Πολύ ενδιαφέρον!!!


Στον χώρο της τρισδιάστατης πραγματικότητας που ζούμε από τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας είναι δίπολα και ένα νόμισμα έχει δύο όψεις, αυτόματα μαθαίνουμε να ζούμε με όλες τις επιλογές. Έτσι καθώς έχουμε όμορφες στιγμές στη ζωή μας έχουμε και άσχημες, έχουμε ευτυχία, έχουμε όμως και δυστυχία.


Ωραία, και ποιος προσδιορίζει και ορίζει τι ακριβώς θα ζήσουμε;

Εμείς! Με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας και το γενετικό μας υλικό, την κυτταρική μας μνήμη!


Εάν προσπαθήσουμε να αποκλείσουμε κάτι επειδή δεν μας αρέσει, σίγουρα θα έρχεται συνεχώς και θα μας χτυπάει την πόρτα, ώστε να βρει τον χώρο του. Αυτό σημαίνει πως αν λέμε: “απεχθάνομαι αυτό… απορρίπτω εκείνο… σιχαίνομαι το άλλο” και ούτω καθεξής, τότε κάντε ένα στοπ και παρατηρήστε τις σχέσεις σας.

Κάπου μέσα στην καθημερινότητα σας, αυτά που απεχθάνεστε, απορρίπτετε και κρίνετε, τα βρίσκετε συνεχώς μπροστά σας. Και αυτό συμβαίνει γιατί όλα αναζητούν τον χώρο τους και όπου βρουν κάποια αδυναμία, γιατί «άνθρωποι είμαστε», εισχωρούν και μας ταλαιπωρούν.

Εντάξει είναι οι θετικές δηλώσεις, οι ακυρώσεις αρνητικών προγραμμάτων και ο θετικός τρόπος συμπεριφοράς και σκέψης, αλλά και πάλι κάποια θέματα συνεχίζουν να αναπαράγονται στη ζωή μας, σίγουρα με μικρότερη συχνότητα και ένταση, αλλά παραμένουν.


Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να τα αποκλείσουμε - ακυρώσουμε τελείως, ας τους δώσουμε χώρο και χρόνο…


Εάν για παράδειγμα κάποιος έχει ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια ας ορίσει το δράμα και τη στεναχώρια σε αυτό το χρονικό διάστημα μέσα στη ζωή του, λέγοντας στον εαυτό του και στο υποσυνείδητο του πως αυτός ο χωροχρόνος αφορά το δράμα. Και ας ορίσει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του με δημιουργικότητα και ισορροπία! Άλλος μπορεί να το βίωσε στην εφηβεία, άλλος μέσα σε έναν γάμο που τελείωσε, άλλος το ζει τώρα και του δίνει συνειδητά αυτόν τον χώρο, μέχρι σήμερα, άλλος μπορεί να το ορίσει μέσα στην μήτρα της μητέρας του, άλλος σε μια άλλη ζωή και πάει λέγοντας…

Θεωρώ πως μπορούμε να το κάνουμε με όλα τα αρνητικά συναισθήματα, γεγονότα, καταστάσεις που ζούμε ή έχουμε ζήσει. Να θυμάστε πως σύμφωνα με τον νόμο της ελεύθερης βούλησης, έχουμε την επιλογή και μας επιτρέπεται μέσα από όλα τα επίπεδα της συνείδησης, να συνεχίσουμε τη ζωή μας, χωρίς να τα αναπαράγουμε.


Σημαντικό ρόλο παίζουν οι ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, σκεφτείτε το εκκρεμές, πάντα το ένα άκρο μας οδηγεί στο άλλο απέναντι του. Η τρελή χαρά θα μας πάει σε δυνατή λύπη, η ευτυχία σε δυστυχία, το γέλιο στο κλάμα και ου το καθεξής, απλά μια φυσική εξέλιξη είναι όλα. Εμείς λοιπόν αντί να ζητάμε την τρελή χαρά στη ζωή μας που σαφώς θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή στην λύπη, είναι πιο συνετό να επιλέγουμε την ισορροπία, χωρίς ακρότητες και υπερβολές.

Αυτό δεν σημαίνει αδράνεια ή βαρεμάρα αλλά μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη ζωή, με σωστή συναισθηματική διαχείριση. Με απόλαυση στον παρόντα χρόνο, με την χαρά της δημιουργίας μέσα μας και ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπάρχουν. Μιας και το κάθε τι που μας αρέσει ή που δεν μας αρέσει έχει την αξία του, τον λόγο και σκοπό της ύπαρξής του.

Άλλωστε μην ξεχνάμε πως όλοι με κάποιον τρόπο, έχουμε περάσει από τα σημεία που τώρα απορρίπτουμε ή αποστρεφόμαστε γιατί όλα υπάρχουν μέσα μας και την κάθε στιγμή τα χρειαζόμαστε για να ολοκληρώσουμε καρμικά μαθήματα εξέλιξης.


Ο Χριστός είχε πει μέσα στην διδασκαλεία του: «Μην κρίνεις γιατί θα κριθείς»


Εκτός από ηθικούς λόγους λοιπόν, σας παραθέτω ακόμα έναν, μέσα από μια δική μου οπτική. Όταν έβλεπα κάτι αρνητικό και είτε το έκρινα, είτε απορούσα με την συμπεριφορά κάποιου, και με υπερβολή αναρωτιόμουν: «μα πως το κάνει αυτό;» «δε βλέπει πως είναι λάθος;» «γιατί σκέφτεται έτσι;» «Γιατί συμπεριφέρεται έτσι;»

Κατάλαβα πως ήταν σαν να έστελνα σήματα στον νου μου και του έλεγα με έναν τρόπο για δείξε μου πως το κάνει αυτό, γιατί θέλω να το μάθω, γιατί απορώ, γιατί εγώ θα το έκανα καλύτερα κτλ.

Τότε κάπως οι συνθήκες γύρω μου δημιουργούσαν μια ανάλογη κατάσταση και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν περίπου στην θέση κάποιου που πριν ασκούσα κριτική, με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι στην πορεία να διαχειριστώ θέματα που πριν έκρινα, ώστε να μάθω πως και γιατί ο άλλος το κάνει, έτσι ή αλλιώς… πολύ ιδιαίτερο και σπουδαίο μάθημα θα έλεγα αποδοχής, συμπόνιας και κατανόησης.

Αποδοχή δεν σημαίνει πως συμφωνώ κιόλας με τον δικό σου τρόπο αλλά σου επιτρέπω και σου κάνω χώρο να υπάρχεις κι εσύ.

Η αποδοχή όλων όσων υπάρχουν, οδηγεί τον εαυτό μας στην εσωτερική γαλήνη μέσα του και γύρω του. Γιατί ότι υπάρχει μέσα μας υπάρχει και γύρω μας.

Η αποδοχή μας μαθαίνει να κάνουμε χώρο σε όλα! Μας ενώνει με όλα, μέσα στον αιώνιο χρόνο και χώρο της ύπαρξης!

Μην πολεμάτε λοιπόν τον πόνο αποδεχτείτε τον και δώστε του έναν χώρο μέσα σας.