ας ανοίξουμε τον δρόμο να βρούμε το φως της αλήθειας μέσα μας 

Η Ανάσταση του φωτός ας παραμείνει στην καρδιά και στο νου μας, δια παντός και όχι να γίνεται η ενθύμηση της αγάπης μόνο τις ημέρες του Πάσχα.

Ας γίνει η ανάσταση του θεού μέσα μας ο δρόμος, που θα οδηγούμε τη ζωή μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Με ευλάβεια και σεβασμό για τον εαυτό μας, καθώς και ευγνωμοσύνη για το πολύτιμο δώρο, τη ζωή μας!

Κάθε στιγμή που αναπνέουμε, ας ανατέλλει φως.
Κάθε στιγμή που εκπνέουμε, ας εκπέμπουμε αγάπη.
Ως άνθρωποι έχουμε μάθει πολύ πιο εύκολα να υμνούμε το δράμα, να πενθούμε με μια εσωτερική θλίψη τα γεγονότα και τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας, έτσι ώστε να δημιουργούμε την ανάλογη πραγματικότητα της ζωής μας και στο εξωτερικό μας περιβάλλον.

Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση και μπορούμε να το κάνουμε εάν εστιαστούμε στη χαρά και στην ανάσταση της ζωής μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας έχουμε τη δύναμη να γίνουμε οι δημιουργοί. Τότε βλέπουμε τον θάνατο σαν μετάβαση, σαν κάτι ολόκληρο και συγχρόνως τέλειο.

Είναι ακριβώς εκείνο το σημείο που γεννιέται το καινούργιο, μια νέα πραγματικότητα, μια νέα ζωή. Καθώς βρίσκουμε το θάρρος να ολοκληρώνουμε κύκλους της ζωής μας και να τους εντάσσουμε μέσα μας ως δικές μας επιλογές, τότε απελευθερώνονται με αγάπη και αυτόματα γίνεται χώρος να έρθουν νέα ξεκινήματα.

Όταν η λύπη γίνεται χαρά και η ζωή ευλογία τότε ο θάνατος είναι Ανάσταση και σωτηρία.
Είθε το Φως μέσα μας να Λάμψει την Αλήθεια μας!